Śliczny chłopiec, nr 8
Gdzie lubi, nr 5
Życzenie, nr 1
Moja pieszczotka, nr 12
Piosnka litewska, nr 16
Czary
Pierścień, nr 14
Nie ma, czego trzeba, nr 13
Śpiew z mogiły - Leci liście z drzewa, nr 17
Smutna rzeka, nr 3
Dumka (I wersja Nie ma, czego trzeba)
Gdzie lubi, nr 5
Hulanka, nr 4
Wiosna, nr 2
Wojak, nr 10
Dwojaki koniec, nr 11
Narzeczony, nr 15
Poseł, nr 7
Precz z moich oczu, nr 6
Z gór, gdzie dźwigali, nr 9

Wszystkie swe pieśni skomponował Chopin do słów polskich, do wierszy poetów sobie współczesnych. Niemal wszystkich - blisko sobie znanych. Przyjaźń ze Stefanem Witwickim i Bohdanem Zaleskim, zawiązana jeszcze w Warszawie, na obczyŹnie się zacieśniła i pogłębiła. Obaj brali udział w Powstaniu Listopadowym. Do Piosnek sielskich Witwickiego (Warszawa, 1830; Paryż, 1836) sięgał Chopin dziesięciokrotnie; to on nastroił go zrazu sielsko i wczesnoromantycznie, wpływając na charakter pieśni wczesnych. Z tomu Poezji Zaleskiego (Poznań, 1841), ,,najbardziej ukraińskiego" z polskich poetów, wybrał trzy wiersze; specyficzną nostalgią naznaczyły jego pieśni późne. Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego poznał osobiście dopiero ,,na paryskim bruku''. O spotkaniu z Wincentym Polem, autorem wydanego w Paryżu zbioru wierszy powstańczych (Pieśni Janusza, 1835), biografie milczą; mówią natomiast o zafascynowaniu nimi Chopina. Podobno do dziesięciu z nich skomponował muzykę; jednak niezapisana - przepadła, z jednym jedynym wyjątkiem, pieśnią "Leci liście z drzewa".

Komponował swe pieśni jakby mimochodem, na przestrzeni dwudziestu lat, między rokiem 1827(?) a 1847. Dwa paralelne ich nurty wzajemnie się u niego przeplatały i dopełniały, zresztą w sposób szczególnie charakterystyczny dla pieśni polskiej, w której tak często to, co erotyczne koegzystowało tak w sztuce, jak w życiu - z tym co heroiczne.

(fragment tekstu z książeczki)

---

Nagrano w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego,

Warszawa, 15 i 16 grudnia 2009; 17 i 21 września 2017. Fortepiany: Erard, 1838 and Pleyel, 1848.